“Hé, geen bekers?!”

Op steeds meer plekken zijn er geen wegwerpbekers meer en moet je zelf een beker meenemen. Ik heb nu een mooie beker voor mezelf voor onderweg.

De aanleiding was als volgt: ik was bij een klant en daar hebben ze per 1 januari de bekers weggehaald. Dat was natuurlijk gecommuniceerd met berichten op intranet, mails en posters bij de koffieautomaat. Door de feestdagen was deze verandering bij veel medewerkers en ook bij mij weggezakt. Dus zo stonden we samen in enige verwarring bij de koffieautomaat.

My bear cub cup

Er kwamen meteen oplossingen van andere medewerkers die ons zo zagen staan. “Ik heb een voorraadje mokken in mijn locker gezet, wil je er daar een van?” “We hebben nog bekers met logo staan, daar heb ik er een van gekregen.” “Ik heb een Gastenbeker gehaald bij de receptie.” Enzovoort. Dus ik had meteen een beker kunnen hebben.

Ik ben graag zelfvoorzienend, dus ik besloot een beker te gaan halen. Ik dacht aan een opvouwbare beker, want die zou ik makkelijk kunnen meenemen. Eenmaal in de winkel werd het natuurlijk een beker die ook leuk is. Er passen twee kopjes thee in en blijft goed warm.

De beker ging vervolgens overal met me mee. Stond op het bureau, op de vergadertafel, ik had ‘m in de hand. Het zorgde voor nieuwe gespreksstof. “Waarom een eigen beker, je kan toch ook…” en dan werden de eerder genoemde oplossingen herhaald. Iemand die vroeg waar ik de beker vandaan had, want die wilde ook wel een leuke beker. Grappig genoeg vroeg niemand waarom ik een beer had gekozen. “Echt iets voor jou” werd zelfs gezegd.

Gemak

Het zette me ook aan het denken. Ik ben een enorm voorstander van duurzaamheid en heb al veel maatregelen getroffen om minder plastic te gebruiken. Toch bleef ik gebruik maken van de wegwerpbekers tot het moment dat ze niet meer werden aangeboden. Waarom?

Ook als we iets hartgrondig ondersteunen en vol goede intenties zijn, gedragen we ons meestal niet naar die goede voornemens. In het boek Switch van Chip en Dan Heath wordt dit fenomeen uitgelegd met de metafoor van een Olifant, zijn Berijder en het Pad.

De wilskracht om iets te doen waarvan ik denk dat het ‘het goede’ is, komt van de Berijder. De Berijder heeft daarbij de uitdaging om de Olifant daarin mee te nemen. Voor de Olifant speelt gemak een belangrijke rol. Zelf een beker meenemen is iets extra’s waar ik aan moet denken. Een extra ding dat ik in m’n tas kwijt moet kunnen – een tas die, hoe groot het ook is, eigenlijk altijd net te krap is.

Elke dag weer moet ik die moeite nemen. Dus er is een extra incentive nodig. Ik deed dit door het meenemen van de beker leuk te maken. Iedere keer als ik de beker zie, glimlach ik. Het is bijna een nieuwe vriend: “ga je vandaag weer mee?”

Nieuwe regels

Het moment dat deze maatregel in ging, vond ik ook interessant. Deze organisatie is ook een groot voorstander van duurzaamheid en toch bleven de wegwerpbekers. Nu er per 1 januari 2024 nieuwe (Europese) regelgeving is, werden ze weggehaald.

Eten en drinken gaat voortaan verplicht in herbruikbare bekers, flesjes en bakjes en met herbruikbaar bestek te worden geleverd en aangeboden. Dat geldt voor álle plekken waar eten en drinken wordt aangeboden. De Inspectie Leefomgeving en Transport gaat hierop handhaven. (lees meer op https://minderwegwerpplastic.nl/). 

De nieuwe regelgeving is een hulpmiddel voor de Berijder. De kans op boetes en andere sociale druk van buiten kunnen angst in de Olifant triggeren, waardoor die het nieuwe gedrag laat zien.

We zijn gewend dat veranderingen op die manier worden afgedwongen, dus denken dat het normaal is. Het hoeft niet zo te gaan. Door met mijn beker ook bij anderen een glimlach op te roepen, wil ik het ook voor hen een beetje leuk maken…